“View”, oil on panel, 10″x8″. (c)Sean McCusker.
-----------------
-----------------
Είμαστε οι
κούφιοι άνθρωποι/ είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας
μαζί/ κεφαλοκαύκι άχυρο. Αλίμονο!
Οι στεγνές
φωνές μας, όταν/ ψιθυρίζουμε μαζί
είναι
ήσυχες και ανόητες/ σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια
ποντικών σε σπασμένο γυαλί/
στο ξερό
μας κελάρι.
Σχήμα χωρίς
μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
παραλυμένη
δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.
Αυτοί που
πέρασαν/ με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο Βασίλειο
μας
θυμούνται-αν καθόλου-όχι ως χαμένες
βίαιες
ψυχές, μα μονάχα/ ως κούφιους ανθρώπους
τους
βαλσαμωμένους ανθρώπους….
III
«…αυτή
είναι η νεκρή χώρα/ αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ
τα πέτρινα είδωλα/ σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία
ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου…
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου…
V
…Mεταξύ
ιδέας/ και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης/ και δράσης/ πέφτει η Σκιά
μεταξύ κίνησης/ και δράσης/ πέφτει η Σκιά
Γιατίι δικό σου είναι το βασίλειο
Μεταξύ αντίληψης/ και δημιουργίας
Μεταξύ αντίληψης/ και δημιουργίας
μεταξύ
κίνησης/ και απάντησης/ πέφτει η Σκιά
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ
πόθου/ και σπασμού
μεταξύ
δύναμης/και ύπαρξης/
μεταξύ ουσίας/ και πτώσης
μεταξύ ουσίας/ και πτώσης
πέφτει
η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
γιατί δική σου είναι η ζωή/ γιατί η ζωή είναι δική σου
γιατί δική σου είναι η ζωή/ γιατί η ζωή είναι δική σου
δική σου/ αυτός
είναι ο τρόπος
που ο κόσμος τελειώνει
που ο κόσμος τελειώνει
όχι
με ένα πάταγο αλλά με ένα λυγμό».
***
(Τ.
Σ. Έλιοτ, «Οι κούφιοι άνθρωποι», σ. 117, «Άπαντα ποιήματα», μτφ. Αριστοτέλης
Νικολαϊδης, εκδόσεις Κέδρος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι υπότιτλοι του συναισθήματος είναι που δίνουν αξία στο ό,τι ειπώνεται. Οι διάλογοι διατυπώνονται ελεύθερα: